Śpimy spokojnie aż do rana, gdy nagle rozlega się zwielokrotniony echem gór, potężny i rozpaczliwy ryk. Co to? Zrywamy się z mat, rozpinamy w pośpiechu namiot i wyglądamy na zewnątrz. Z pozycji leżącej, jak żołnierze w okopie, obserwujemy arenę, na którą wchodzą właśnie dwa rozjuszone byki. Mówiłam wcześniej, że krowy łażą wszędzie? A byk to też krowa, tyle że większa. Panowie nie byli może zbyt okazali, ale fakt, że na ich nadrzecznym pastwisku, na które przychodzą każdego poranka spożyć śniadanie, ktoś wtargnął, zajął i wywłaszczył, wyprowadził ich z równowagi. Oszalałe wrzaski, tupanie kopytami, atak na jabłonkę i atak na współtowarzysza - to wszystko nasza wina i nie wiadomo, kto następny dostanie rogiem. Na domiar wszystkiego Gruzini, a to wszak gruzińskie bydło, nie lubią najazdów ani bycia podwładnymi.
Jak każda dama w tak wyjątkowej sytuacji, zrywam się do biegu. Niepomna na fakt, że mam na sobie lekką czerwoną sukienkę.
Tymczasem byki, po kilku strzałach z bańki, zajmują się trawą, jakby nigdy nic i spokojnie odchodzą.
Kusi nas droga. Tak naprawdę ta podróż dopiero się zaczyna - postanawiamy nie pędzić, oglądać i smakować. Po śniadaniu ruszamy, tradycyjnie zbieramy nasze śmieci plus śmieci zastane. W drogę! Chwila gramolenia i dźwięk paszczą, wydany przez Waldka - YYYYYY - patrzymy, co mu się dzieje, a to przeciążony motocykl przewraca się łagodnie na barierkę - ŁAP MNIE! NIe wiemy, czy najpierw się śmiać, czy ratować, Srebrna pomaga i jakoś się to wszystko udaje ogarnąć.
Pierwszy postój robimy w Kedzie. Od sklepu do sklepu chodzimy w poszukiwaniu metalowego kubka, który zaginął, operacja zakończona jest fiaskiem, za to mamy składniki na monodietetyczną sałatkę (dla przypomnienia ogórek, pomidor i ser), chleb i brzoskwinie. Kupujemy też - za radą Srebrnej - cukierki dla dzieciaków.
Bez żadnych oporów, w centrum koło sklepów, jesteśmy zwiedzani, motocykle obsiadane przez dzieciarnię, tłumek stoi i ręce założone na piersiach trzyma. Jado. Z Polski. Z Polski ??? Na motorach? Ano.
Znajdujemy też ze Srebrną w Khulo najprawdziwsze biuro podróży. Skad? Dokąd? Wszystko musimy wpisać do zeszytu w kratkę, a w nagrodę dostajemy mapę (2 egz. skrzętnie odnotowane przez pana, który umie mówić po angielsku). Nieopodal startuje kolejka górska. Z przerażeniem, ale i podziwem obserwujemy mechanizm, pamiętający prawdopodobnie Wissariona Dżugaszwilego.
No i się zaczyna. Droga do Akhalsikhe wspina się wysoko, by w kulminacyjnym punkcie osiągnąć 2025 m. Droga z asfaltowej zmienia się w szutrową, z przewagą błota na zakrętach. Nie pomaga mozolna praca służb drogowych. Poza niedogodnościami związanymi z nawierzchnią, na drodze spotkać można przedstawicieli wszelkich ras i gatunków. Łazi toto i nic sobie z nadjeżdżających aut nie robi. Kolejną cudownością są auta wypchane pasażerami jak ruskie torby w paski.
Z błotem i koleiną czasem się nie da. Pomagamy wstać i ciśniemy. Po drodze w wioseczkach, a raczej jednej długiej wsi z rozsypanymi po górach domkami, spotykamy pojedyncze wieże minaretów. Jesteśmy wyżej i wyżej, z każdym zakrętem robi się chłodniej i wreszcie kąpiemy się w mleku, ograniczającym widoczność do zera. Jakie piękne zdjęcia by były! I jakie przestrzenie! Spośród mgły wyłąpuję szczegóły. Pierwszym i najważniejszym dla mnie jest roślinność łąkowa, cudna, bogata i kolorowa. Zroszona kroplami mgły sprawia wrażenie zaczarowanej. Drugim jest przełęcz, z wsadzonymi w pustkę drewnianymi chatynkami - to sklepy na rozstaju dróg na Goderdzi Pass. Wchodzimy do środka i czas się cofa.Jak film w niemym kinie, nieruchome oczy starców patrzą na nas ze stoickim spokojem, bez wyczekiwania. Oczy pasterzy, którzy żyją tu na wysokościach od zawsze. Indianie adżarscy.
Powoli zjeżdżamy na dół, wioska za przełęczą robi niesamowite wrażenie - jak oni tu żyją? Jak te dzieciaki, usiłujące nam sprzedać cokolwiek - cukierki na bolące gardło, zlepione z brązowego cukru - mają szansę się tutaj nauczyć tabliczki mnożenia, albo lepiej, stolic świata, gdy jedno, co mają umieć, to paść krowy wlaśnie?
Rozmyślania nad losem świata świetnie wychodzą w długaśnej jeździe na motocyklu. Przesuwają się obrazy, migają na różowo przystanki autobusowe, kamienie przydrożne kierują wzrok do góry - skąd spadły, każdy ptak na gałęzi to orzeł (i tego się trzymajmy), a ludzi na szczęście nie ma.
Zakręt za zakrętem zjeżdżamy w kierunku Zarzmy, gdzie na mapie otrzymanej z biura pożal się podóży, widnieje mały kościółek. Jako że smakuje nam stara wiara, miejsca mocy i zabobony, gusła, zaklęcia i zioła w doniczkach, zsiadamy przy jedno-dystrybutorowej stacji benzynowej w Zarzmie i idziemy kawałek pod górkę, by zobaczyć.
Mijamy drewniane płoty, za którymi ukryte są ogródki, podwórka i zwierzęta. Nieśmiało popatruje świnia i cielę, gdzie indziej siedzi grupka chłopaczków.
Sam monastyr w Zarzmie wita nas ciszą, pośród której jak wróżka Dzwoneczek płynie przez powietrze pieśń. Przy wejściu do kościoła, w krużganku, siedzi grupka dzieci z dwoma brodatymi mnichami. Rozmowa uśmiechów. Żadnego spięcia z jednej, czy drugiej strony, możemy zwiedzać, nie chcą biletów i w żaden sposób, który by zakłuł, nie podejrzewamy ich o zło, bo ono nie może wychodzić z ciemności w takim miejscu świętym...
Już w kościele piękny śpiew jednego z mnichów zmienia się w coś znajomego, ależ tak...W dalekiej Gruzji brodacz altem ciągnie Killing me softly.
Wracamy do Waldka, siedzi pod dystrybutorem i karmi przeraźliwie chudą sukę. Ktoś w przypływie fantazji pozbawił ją uszu i ogona. Widać, że jest szczenna, jej wzrok mówi o cierpieniu, głodzie i chłodzie. Boi się. Pijemy kawę i rzucamy jej kawałki chleba, płochliwie i niepewnie wyciąga szyję by sięgnąć. Złe traktowanie zwierząt przygnębia, na każdym kroku widzimy takie obrazki i zastanawiamy się wtedy, co z naszymi piecuchami, których, gdyby w rządku postawić, byłoby w sumie dziesięć sztuk. Każda sztuka odkarmiona i błyszcząca. Takie psio-kocie niebo na ziemi mają. Sierściuchy...
Jedziemy na zakupy. Jako że nie jestem dobra w liczeniu, siadam sobie pod sklepem i się gapię. Ludzie lubią supermarkety, każdy przejęty. Mają nerwowe ruchy, wsiadł, wysiadł, klepie się po kieszeni, szuka dziecka, jest dziecko, żona juz z przodu, dziewczyny odgarniają włosy a chłopaki jak szczupaki. A ja siedzę jak ten menel pod sklepem, z butelką piwa, jeszcze mi kapelusza brakuje. Spodni nie prałam ani razu.
Potem wychodzą moi państwo z tobołami, będzie bal, będzie ciepłe jedzenie. Wyjeżdżamy z Akhalsikhe i rozkladamy obóz nad rzeką Mtkvari, która aż się prosi o rafting. Nie chce nam się rozbijać namiotów, ale przy bulgocie rzeki, papryki w rondelku, dochodzi bulgot nieba i zaczyna się błyskać. Siedzimy wsród skalistego przełomu i słuchamy jak za górą burza daje czadu. Do nas, na szczęście, dociera jedynie kilka kropel deszczu, ale i tak popłoch każe jednak namiot rozbić.
Duszona papryka, pomidor, bakłażan, kasza jaglana, to poezja na zakończenie dnia. Tak wypełnionego, że żal ogarnia i szkoda tych wszystkich straconych, niezapisanych myśli, nie zrobionych zdjęć. Żal, że nie posiedzieliśmy dłużej na przełęczy, że nie zajrzeliśmy do czyjegoś domu. Pośpiech. Bo nagle uświadamiamy sobie, że mając trzy tygodnie, już za chwilę musimy zacząć wracać, podczas gdy jeszcze nie dojechaliśmy do celu podróży.
Wyświetl większą mapę
